Παρακολουθώ τον John παραπάνω από μία δεκαετία. Οι δεσμοί του άλλωστε με την Dfa Records ήταν και είναι στενότατοι. Στην αρχή, ήταν οι συμμετοχές του σε κλασσικά πλέον κομμάτια των LCD Soundsystem και Rapture, στη συνέχεια τα κομμάτια του έμπαιναν στις συλλογές της Dfa με όλη την παλιοπαρέα μέσα: Black Dice, Delia Gonzalez & Gavin Russom, Liquid Liquid, Pixeltan.
Αν δεν έχεις ακούσει αυτή τη συλλογή: DFA* – Muzik Presents: Disco Punk / Dance To The Underground, είναι κάτι που πρέπει να κάνεις τώρα. Μία συλλογή που όρισε τον ήχο του house-electro-disco punk/phunk όταν ακόμα ήταν πρωτοποριακός, φρέσκος και καινούριος. (Τι να απέγινε το electroclash άραγε;)
Στα μέσα των 00′s κυκλοφόρησε το πρώτο του προσωπικό album με τίτλο Less Than Human, ένας υπέροχος δίσκος με ισόποσες δόσεις από disco, electronica, rave με κάποια balearic και acid περάσματα.
Το 2009 κυκλοφορεί τη δεύτερη δουλειά του με τίτλο The Future Will Come. Θυμάμαι τον εαυτό μου να πρήζει φίλους DJ’s την καλή ώρα του party να παίξουν το Happy House. Ένα εκστατικά ανθεμικό house track που το απολαμβάνεις μόνο στην extended εκτέλεση του album, όταν η ώρα και το alcohol στο party έχει κυλίσει. Ακόμα ακούω τη Whang να τραγουδά : Launch me into spaaace..
Πέρα από αυτό το track, ο δίσκος κυμαίνεται στα σκοτεινά disco μονοπάτια του Giorgio Moroder και των Human League, αλλά και στα τέλη των 80’s rave.
Φτάνοντας στο 2011 ο John είναι αρκετά παραγωγικός. Έχει ήδη δύο studio album, μία συλλογή για την σειρά DJ-KiCKS, αμέτρητα remixes, και συνεργασίες.
Εδώ κάνει μία guest εμφάνιση στους Holy Ghost! μαζί με τη Nancy, φυσικά. Κάπου εκεί κυκλοφορεί μόνο σε ψηφιακή μορφή και η προτελευταία δουλειά του με τίτλο Everybody Get Close. Ουσιαστικά είναι μια συλλογή από tracks που είτε είχαν κυκλοφορήσει σαν singles για να πλαισιώσουν συλλογές, είτε από κομμάτια του John ρεμιξαρισμένα σε καινούριες εκτελέσεις από άλλους παραγωγούς (Holmes Price, Cut Copy, Jee Day), συν μερικά καινούρια tracks.
Και φτάσαμε επιτέλους στο σήμερα. Σήμερα Τρίτη κυκλοφορεί την τρίτη ολοκληρωμένη του δουλειά. Με τους LCD Soundsystem να έχουν κάνει και επίσημα τον κύκλο τους, η Nancy και ο John αποτελούν ένα δεμένο πλέον δίδυμο που από κοινού αφοσιώθηκαν στο δίσκο.
Το εναρκτήριο A Place Called Space, σε πιάνει κυριολεκτικά από τα μαλλιά. Ένα house space trip κομμάτι που τα φωνητικά της Whang, απογειώνουν.
Στο Here I Am, το διαστημόπλοιο έχει ήδη προσγειωθεί αλλά οι επιβάτες του, συνεχίζουν να χορεύουν αψηφώντας το space lag.
Στο Love Stops Here, έχει σταματήσει ο χρόνος και το ντουέτο παρουσιάζεται όπως ποτέ ξανά δεν έχει παρουσιαστεί ως τώρα. Γρήγορος ρυθμός μεν, στολισμένος με γλυκά synths, μία κιθάρα και τα διπλά φωνητικά τους να παίζουν.
Στα You Were A Runaway / Running Back To You, κυριαρχεί η disco seventies νοσταλγία για χορό και συναίσθημα. Με ένα γρήγορο beat ή ένα υπέροχο bass groove περιμένουμε να βάλει “blues” για να ρομαντζάρουμε.
Φτάνοντας στο I’ve Waited For So Long, μιλάμε για ένα personal favorite. Ο Giorgio θα είναι περήφανος. Και πάλι οι δυό τους στα φωνητικά, τα synths τόσο ταξιδιάρικα και πολυεπίπεδα σε διπλές μελωδίες. Μία essence από 80’s στο ρυθμό και η Whang να κεντάει πάνω του.
Αυτό που χαρακτηρίζει το δίσκο είναι πως, δεν είναι αποκλειστικά χορευτικός. Μπορεί να το κάνει. Θέλει να το κάνει, αλλά δεν είναι ο σκοπός του. Έτσι στο Charlotte ξαναρίχνει το ρυθμό για να τον ανεβάσει και πάλι στο A Simple Design. Τα χαμηλά bmp, οι υπέροχες μελωδίες στα synths, τα λαλαλα της Nancy και ακόμα ένα personal favorite. Το ωραίο σε αυτή τη δουλειά είναι πως κάθε track αφηγείται μια διαφορετική ιστορία. Δύσκολο για album που χαρακτηρίζονται χορευτικά. Θέλει τέχνη και φαντασία για να μην γίνεις μονότονος. Και εκεί κερδίζει το στοίχημα με τον αντίστοιχο φετινό δίσκο του Shit Robot. Ένα dance album που να μην είναι αποκλειστικά dance και beat στο beat. Να μην το βαριέσαι αν δεν είσαι απόλυτα του ήχου του. Αν είσαι αγοράκι σίγουρα θα κουνήσεις κεφαλάκι όπως ακούς το δίσκο στο μετρό, αν είσαι κοριτσάκι θα κουνήσεις ποδαράκι κάτω από το γραφείο της δουλειάς σου.
Για το τέλος, όπως και στο The Future Will Come, ο John αφήνει το καλύτερο κομμάτι. Μία δεκάλεπτη ελεγεία που ξεκινά με ambient και balearic στοιχεία, χτίζοντας ατμόσφαιρα με τα beat, τα synth και τα φωνητικά της Nancy.
What if the sun goes down, forever ?
The sun will never set on our love..
The sun will never set on our love..
The sun will never set on our love..
The sun will never set on our love..
http://www.thejuanmaclean.com/
η δισκοπαρουσίαση δημοσιεύθηκε στο Enface.gr το Σεπτέμβριο του 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου