Πήγαμε στου Φοίβου χθες, στο Γαία. Ωραία ήταν. Πρώτη φορά τον έβλεπα, αν και τον παρακολουθώ αρκετά χρόνια, στην αρχή περισσότερο, όσο περνούσε ο καιρός, λιγότερο. Ήρθε και με βρήκε όμως με το καινούργιο του δισκογραφικό πόνημα. Ο αόρατος άνθρωπος, λέει. Ο ίδιος υποστηρίζει πως είναι ένας τέτοιος απλά έχει ένα ελάττωμα: τον βλέπουν! Ακούγοντας αποσπασματικά το LP στο δισκάδικο της εποχής, διέκρινα μία ενδιαφέρουσα στροφή στον ήχο του, που στην αρχή με εξέπληξε, αλλά μου άρεσε πολύ. Μπήκε για αρκετούς μήνες στο στούντιο με τους μουσικούς του και ότι βγει, μας είπε στο λαϊβ. Το αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ καλό, αναμφίβολα. Και αυτό βγαίνει και στη σκήνη (κλισεδάρα) αφού μας απέδειξαν ότι είναι πολύ καλοί και ζωντανά.
Τα περισσότερα κομμάτια στο σετ ήταν, όπως ήταν αναμενόμενο, από την καινούργια του δουλειά, που κυκλοφορεί από την Inner Ear Records. Εμβόλιμα τα γνωστά και αγαπημένα μας σουξέ: εκείνη/καθρέφτης/τρένο/η γυναίκα του πατώκου κλπ κλπ). Παιγμένα όμως διαφορετικά από ότι στους δίσκους του. Μπορώ να πω ότι απόλαυσα εξίσου παλιά και καινούργια κομμάτια, και σε περιπτώσεις περισσότερο τα φρέσκα.
Ο Φοίβος διακρίνεται για την αμεσότητα των τραγουδιών του δημιουργώντας εικόνες μέσα από τους στίχους του. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως είναι γνωστός με το όνομα του και όχι με το επίθετο, χωρίς ποτέ να τον συνχέεις με τον πολυτάλαντο συνθέτη και συνονόματό του. Έτσι νομίζεις πως είναι ο καλός σου φίλος που γύρισε από στις διακοπές του, και σου λέει πως τα πέρασε στην Άνδρο, και για τον ανεκπλήρωτο(?) έρωτα του για την Δάφνη. Αυτό δεν αλλάζει και εδώ, στον "αόρατο άνθρωπο" αν και κάποιος μπορεί να θέσει θέμα κατά πόσο μπορεί να δέσει ο ελληνικός στίχος με τη μουσική κατεύθυνση του δίσκου. Για μένα είναι θέμα συνήθειας.
Με ένα διάλειμμα περίπου μισής ώρας και χωρίζοντας το 1ο και 2ο μέρος (εγώ να σου πω την αλήθεια κουράστηκα με την αναμονή) μας έπαιξε κάτι παραπάνω από δύομιση ώρες, κατεβαίνοντας στο κοινό, λέγοντας μας ιστορίες για το πώς φτιάχθηκαν τα τραγούδια, αλλά και άλλες χιουμοριστικές, δένοντας ωραία το μουσικό μέρος, με το "θεατρικό" κάνοντας μας να περάσουμε ωραία. Μας παρουσίασε την μπάντα, χαιρέτησε, ξαναβγήκε μετά με μία κιθάρα, που νομίζω ότι εκεί αποδεικνύουν (και απέδειξαν εν τέλει) τα κομμάτια, την αξία τους. Ξαναφώναξε την μπάντα επάνω, για το "αποκυρηγμένο" κομμάτι και κάπου εκεί μας αποχαιρέτησε. Όπως έπιασα το "βαϊμπ/φίλινγκ" (κλισεδάρα μέρος 2ον!) του κοινού (οι περισσότεροι τριαντάρηδες, αρκετοί φοιτητές, και μερικοί στα δεύτερα άντα) απόλαυσαν αρκετά την συναυλία και αυτό φάνηκε στο (τελευταίο) χειροκρότημα.
Μας έλειψε μόνο ένα τραγούδι. Καλύτερα.
Τα περισσότερα κομμάτια στο σετ ήταν, όπως ήταν αναμενόμενο, από την καινούργια του δουλειά, που κυκλοφορεί από την Inner Ear Records. Εμβόλιμα τα γνωστά και αγαπημένα μας σουξέ: εκείνη/καθρέφτης/τρένο/η γυναίκα του πατώκου κλπ κλπ). Παιγμένα όμως διαφορετικά από ότι στους δίσκους του. Μπορώ να πω ότι απόλαυσα εξίσου παλιά και καινούργια κομμάτια, και σε περιπτώσεις περισσότερο τα φρέσκα.
Ο Φοίβος διακρίνεται για την αμεσότητα των τραγουδιών του δημιουργώντας εικόνες μέσα από τους στίχους του. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως είναι γνωστός με το όνομα του και όχι με το επίθετο, χωρίς ποτέ να τον συνχέεις με τον πολυτάλαντο συνθέτη και συνονόματό του. Έτσι νομίζεις πως είναι ο καλός σου φίλος που γύρισε από στις διακοπές του, και σου λέει πως τα πέρασε στην Άνδρο, και για τον ανεκπλήρωτο(?) έρωτα του για την Δάφνη. Αυτό δεν αλλάζει και εδώ, στον "αόρατο άνθρωπο" αν και κάποιος μπορεί να θέσει θέμα κατά πόσο μπορεί να δέσει ο ελληνικός στίχος με τη μουσική κατεύθυνση του δίσκου. Για μένα είναι θέμα συνήθειας.
Με ένα διάλειμμα περίπου μισής ώρας και χωρίζοντας το 1ο και 2ο μέρος (εγώ να σου πω την αλήθεια κουράστηκα με την αναμονή) μας έπαιξε κάτι παραπάνω από δύομιση ώρες, κατεβαίνοντας στο κοινό, λέγοντας μας ιστορίες για το πώς φτιάχθηκαν τα τραγούδια, αλλά και άλλες χιουμοριστικές, δένοντας ωραία το μουσικό μέρος, με το "θεατρικό" κάνοντας μας να περάσουμε ωραία. Μας παρουσίασε την μπάντα, χαιρέτησε, ξαναβγήκε μετά με μία κιθάρα, που νομίζω ότι εκεί αποδεικνύουν (και απέδειξαν εν τέλει) τα κομμάτια, την αξία τους. Ξαναφώναξε την μπάντα επάνω, για το "αποκυρηγμένο" κομμάτι και κάπου εκεί μας αποχαιρέτησε. Όπως έπιασα το "βαϊμπ/φίλινγκ" (κλισεδάρα μέρος 2ον!) του κοινού (οι περισσότεροι τριαντάρηδες, αρκετοί φοιτητές, και μερικοί στα δεύτερα άντα) απόλαυσαν αρκετά την συναυλία και αυτό φάνηκε στο (τελευταίο) χειροκρότημα.
Μας έλειψε μόνο ένα τραγούδι. Καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου